Przejdź do zawartości

Bokownik wiązowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bokownik wiązowy
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

kępkowcowate

Rodzaj

bokownik

Gatunek

bokownik wiązowy

Nazwa systematyczna
Hypsizygus ulmarius (Bull.) Redhead
Trans. Mycol. Soc. Japan 25(1): 3 (1984)

Bokownik wiązowy (Hypsizygus ulmarius (Bull.) Redhead) – gatunek grzybów z rodziny kępkowcowatych (Lyophyllaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Calocybe, Lyophyllaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1791 r. Jean Baptiste François Bulliard nadając mu nazwę Agaricus ulmarius. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1984 r. Scott Alan Redhead, przenosząc go do rodzaju Hypsyzigus[1].

Niektóre synonimy[2]:

  • Lyophyllum ulmarium (Bull.) Kühner 1938
  • Micromphale ulmarium (Bull.) Murrill, 1916
  • Pleurotus ulmarius f. burtianus Pilát 1935
  • Pleurotus ulmarius f. coriipellis (Fr.) Pilát 1935
  • Pleurotus ulmarius f. gigantean Ferd. & Winge 1920

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. W piśmiennictwie polskim gatunek ten opisywany był wcześniej jako bedłka wiązowa (Feliks Berdau 1876), boczniak wiązowy (Maciej Orłoś 1951), przyuszek wiązowy (Józef Teodorowicz 1933), podblaszek wiązowy (W. Wojewoda 1979)[3].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

W piśmiennictwie naukowym do 2003 r. podano liczne stanowiska[3]. Inne i bardziej aktualne stanowiska podaje internetowy atlas grzybów[4].

Pasożyt i saprotrof. Występuje na drzewach liściastych w lasach, parkach, ogrodach botanicznych, przy drogach. Najczęściej spotykany na wiązie szypułkowym (Ulmus laevis) i wiązie pospolitym (Ulmus minor), ale notowany także na klonie jaworze (Ulmus pseudoplatanus), kasztanowcu pospolitym (Aesculum hippocastanum), topoli osice (Populus tremula), brzozie, buku, dębie, lipie. Owocniki od lipca do listopada[3].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kapelusz

Średnica 6–15 (wyjątkowo do 30) cm, wypukły z szerokim brzegiem. Powierzchnia sucha, gładka, o barwie od białawej do kremowej[5].

Blaszki

Przyrośnięte lub nieznacznie zbiegające, szerokie, gęste, białe[5].

Trzon

Wysokość 6–13 cm, grubość 2–3 cm, cylindryczny, gładki lub drobno włóknisty. Powierzchnia biała. Pierścienia brak[5].

Miąższ

Zapach kwaśny, nieznaczny lub czasami lekko mączny. Smak łagodny[5].

Cechy mikroskopowe

Wysyp zarodników kremowy. Zarodniki 3,5–6,5 × 3–5 µm, nieamyloidalne[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum. [dostęp 2020-05-14]. (ang.).
  2. Species Fungorum. [dostęp 2020-04-15]. (ang.).
  3. a b c Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
  4. Aktualne stanowiska bokownika wiązowego w Polsce. [dostęp 2020-05-14]. (ang.).
  5. a b c d e Hypsizygus ulmarius (Bull.) Redhead - Elm Oyster. First Nature. [dostęp 2020-05-14]. (ang.).